Choroba Alzheimera to rodzaj otępienia spowodowanego uszkodzeniem mózgu. Od 1999 roku, 21 września obchodzony jest Światowy Dzień Choroby Alzheimera, a cały wrzesień to czas, kiedy lekarze, ale również bliscy chorych i sami chorzy starają się zwrócić uwagę ludzi zdrowych na tę chorobę, która dotyka coraz więcej osób.

Choroba dotyka nie tylko samych chorych, ale również ich bliskich. Stała opieka nad chorym na Alzheimera wymaga niesłychanego wysiłku psychicznego i fizycznego. Mimo bardzo intensywnie prowadzonych prac badawczych nie ma skutecznego leczenia, które zapobiegałoby rozwojowi i powstrzymywało proces chorobowy. Można tylko opóźniać i łagodzić objawy takie jak stany lękowe, depresja, psychozy, nadmierne pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia snu. W walce z chorobą najskuteczniejszym wsparciem dla osób chorych i ich rodzin jest wiedza, współczucie, cierpliwość, dobroć i miłość. Wbrew powszechnym opiniom, zaburzenia te nie dotyczą tylko osób starszych i nie są normalnym objawem starzenia się. Ciężar opieki medycznej, finansowej i socjalnej nad osobami, które tracą sprawność do samodzielnego życia, przejmują bliscy. Potrzebują jednak wsparcia i życzliwości ze strony otoczenia, informacji oraz fachowej porady, aby mogli udźwignąć nadzwyczaj ciężkie brzemię, jakim jest opieka nad osobą chorą przewlekle, tracącą pamięć.

Objawy choroby: 10 głównych znaków ostrzegawczych

  1. Zaburzenia pamięci utrudniające codzienne funkcjonowanie
  2. Trudności w wykonywaniu codziennych prac domowych
  3. Zaburzenia językowe
  4. Dezorientacja co do czasu i miejsca
  5. Kłopoty w ocenie
  6. Zaburzenia myślenia abstrakcyjnego
  7. Gubienie rzeczy
  8. Zmienny nastrój
  9. Zmiany osobowościowe
  10. Utrata inicjatywy

W  pierwszym  stadium  (otępienie  o  niewielkim  nasileniu)  można  się spodziewać następujących objawów:

  1. pozostawianie rzeczy w niewłaściwych miejscach,
  2. poszukiwanie w domu podstawowych przedmiotów,
  3. powtarzanie pytań i uwag,
  4. krótkotrwałe zapamiętywanie informacji i wyuczonych czynności,
  5. problemy  z  opowiedzeniem  do  końca  rozpoczętej  wypowiedzi,
  6. trudności z odnalezieniem się w nowym miejscu,
  7. powtarzanie  czynności,  np.  sprzątanie,  spożywanie  posiłków, zażywanie leków,
  8. spadek  aktywności  i  zainteresowań,  depresja,  zaburzenia  snu.

W  drugim  stadium  (otępienie  umiarkowane)  można  się  spodziewać następujących objawów:

  1. zaburzenia pamięci krótko- i długotrwałej,
  2. trudności z przypominaniem sobie słów,
  3. nadpobudliwość psychoruchowa,
  4. zapominanie o głównym wątku w trakcie rozmowy,
  5. problemy z orientacją w dobrze znanym otoczeniu,
  6. trudności z ubieraniem się, posługiwaniem sztućcami, rozpoznawaniem osób,
  7. drażliwość, impulsywność, upór, agresja słowna i fizyczna,
  8. zaburzenia rytmu dobowego (traktowanie dnia jako nocy i odwrotnie),
  9. omamy wzrokowe i słuchowe,
  10. zespół błędnego rozpoznawania (np. rozmawianie z telewizorem).

W  trzecim  stadium  (otępienie  głębokie)  chory  nie  jest  zdolny  do samodzielnego funkcjonowania:

  1. nie rozpoznaje bliskich,
  2. nie orientuje się w czasie,
  3. nie wytwarza i nie rozumie mowy,
  4. nie wykonuje podstawowych czynności życiowych.